Naast dat ik coach ben, ben ik ook boerin, vrouw, echtgenote van Bennie, stagebegeleider, een hele hoop in 1 keer, een multitasker, een duizendpoot. Zelf haal ik veel energie uit het begeleiden van de verschillende leerlingen op onze boerderij (ik zie het als mijn levens missie).
Niet altijd gemakkelijk maar wel erg dankbaar werk. Veel herkenbare zaken vanuit mijn eigen jeugd, een jeugd waarin ik niet gezien werd WIE en WAT ik was. Een jeugd die getekend werd door status en aanzien. De fase waar veel jongeren veelal op ons bedrijf doorheen gaan, gaat vaak gepaard met zichtbaarheid, leren grenzen aangeven, gezien worden en ontwikkeling volop. Iets wat ook ik zo herken vanuit mijn eigen jeugd. Daarom ben ik ook zo ontzettend dankbaar dat ik op onze bijzondere plek waar we beiden met zoveel passie werken en wonen, dit mag delen met al die jongeren die hier komen, en in het verleden al geweest zijn.
Deze foto is al zo vaak gedeeld en heeft voor mij zoveel betekenis. Maeglin Didge mijn meest bijzondere hond ooit, mijn soulmate, mijn maatje; deze once in a lifetime dog die mij altijd met hand en tand beschermt heeft. Op 17 januari 2020 heb ik hem op 15 jarige leeftijd los moeten laten, een vreselijk verdriet en gemis en dan kom je direct bij mijn eigen thema: loslaten........
Na enkele maanden denk je dat je het wel weer aankunt om verder te gaan en dat het rouwproces minder wordt, wat kwam ik echter bedrogen uit!
Na 1 1/2 jaar kom je er achter dat er meer is tussen hemel en aarde, en je wilt graag antwoorden. Antwoorden op de verschillende levens vragen. Wat is dan, dat het toch als een "gapend gat" voelt na het overlijden van mijn soulmate? Waarom voel je je zo onvolledig, leeg en....alleen. Ondanks dat ik nog 3 honden om mij heen heb en vele andere dieren op onze boerderij. Ik heb er het laatste jaar veel over gelezen, en na een gesprek met mijn eigen coach enkele weken geleden is er veel duidelijk geworden, en de laatste puzzelstukjes vallen op zijn plaats.
Naast dat dit met mij persoonlijk ontzettend veel gedaan heeft, heeft het mij ook bezinning gebracht en verdieping en ga je meer nadenken over het leven. De wereldwijde corona pandemie speelt hier ook in mee. Niets is toeval of gebeurt "zomaar", alles heeft een reden. En wat die reden dan ook mag zijn, mag ieder voor zichzelf invullen.
De wereld waarin we leven, is aan het resetten, we mogen onszelf achter onze oren krabben ........we hebben ergens mega grote fouten gemaakt. We zijn niet meer snel tevreden, en willen steeds meer en meer. We durven niet meer te voelen maar leven vanuit ons hoofd, rationeel. Als we ECHT gaan voelen, voelen we vaak de pijn die ons of vroeger is overkomen of .........tja vul zelf maar in. Door aan ons gevoel voorbij te gaan, gaan we gehaast leven (om maar niet te hoeven voelen!) en staan niet meer stil bij wat het leven ons eigenlijk te bieden heeft. Burn out, overspannen worden en depressies liggen op de loer.
Gebeurtenissen in de agrarische sector waar ik sinds 11 jaar deel van uit maak, raken mij elke keer weer. Mijn eigen man Bennie is al zijn leven lang boer in hart en nieren, zorg voor natuur en dier staan al eeuwenlang op het menu van de boer. Als er geen boeren zijn, is er geen voedsel. Klinkt simpel nietwaar, maar is wel de waarheid.
We gaan voor de kilo knallers bij de grote supermarkten, halen ons voedsel liever uit het buitenland omdat het daar goedkoop geproduceerd wordt. Hier ook; meer voor minder.....
Heeft de doorsnee consument in de gaten waar zijn/haar voedsel vandaan komt? Stel jezelf die eerlijke vraag maar eens? Let jij er op als je in de winkel je inkopen doet of de spruitjes, boontjes, of tomaten uit Nederland komen of uit het buitenland? Ik weet het antwoord wel van heel veel mensen.
De rek bij veel boeren is er uit, ook bij mijn eigen boer. Boeren zijn het beu altijd maar te moeten verantwoorden waarom ze iets doen zoals ze het doen......
We staan aan een vooravond van veranderingen, en dan doen we samen. Niet alleen de boeren, ook de consument zal moeten beseffen en in moeten zien dat het zo niet langer door kan gaan. Het is nog niet te laat!
Waarom ik dit met jullie wil delen? Ik ben er van overtuigd dat iedereen wel eens een luisterend oor nodig heeft bij overpeinzingen. Je hoeft het niet alleen te doen namelijk. Ook ik als coach en begeleider van verschillende mensen (M/V) heb dit af en toe nodig en loop af en toe giga tegen mijn eigen grenzen aan.
Doorlopen is geen optie. Even stil staan bij wat je voelt of niet voelt maar wel graag wilt voelen is zo ontzettend belangrijk.
Gun jezelf even wat tijd voor jezelf en durf te voelen waar het echt om gaat in het leven. Weet je niet HOE, of loop je tegen zaken aan die je graag uitgesproken zou willen hebben maar weet je niet waar te beginnen? Misschien is het wel iets waar je je voor schaamt?
Maak van je hart geen moordkuil.
Ik loop graag een stukje met je mee in jou eigen unieke traject, op jou eigen tempo. Dit kan met en zonder pony's.
De pony's echter kunnen in de coach trajecten hele mooie inzichten geven omdat ze in het hier en nu leven. Iets wat wij door de jaren heen verleert zijn; in het hier en nu leven.
Volle agenda's, veel werk, drukke sociale contacten, enz.
De pony's leren je weer bij je gevoel te komen, en zo vaak hebben ze mij als coach bijna tot tranen geroerd als ze gedrag laten zien wat direct bij jou eigen thema aansluit........
Gun jezelf weer bij jezelf te komen, je gevoel te leren waarderen, en weer in het leven te staan als volwaardig mens.
Ik nodig je uit. Voel je welkom op onze bijzondere plek op het platteland van Beltrum. Vul onderstaand formulier in en ik neem contact met je op voor een kennismaking gesprek.
@Monique
Reactie plaatsen
Reacties
Het raakte me heel erg ik herken veel van mezelf in je verhaal bedankt voor het delen