Mijn eigen ervaring...

Dat het coachen met paarden een totaal ander iets is, kwam ik zelf snel achter. En wat is mijn eigen leven en mijn visie op het houden en hebben van paarden daarna drastisch verandert!
Ik had me een beetje ingelezen over het coachen met paarden maar wist eigenlijk zelf niet goed wat te verwachten omdat ik altijd op een andere manier met paarden ben opgegroeid en ermee ben om gegaan.
Het had toch altijd met de prestatie en de competitie te maken; altijd beter zijn als de ander, prijzen winnen en blijven verbeteren in het rijden om beter te worden om nog meer prijzen te winnen enz.
Nooit rekening houdend met wat het paard nu eigenlijk wil. Nog belangrijker…..wat het paard nu eigenlijk is en wat het paard nodig heeft!!!
Ik heb eigenlijk altijd zo gedaan zoals heel veel mensen het paard nog steeds gebruiken; namelijk een middel om hun doel te bereiken.

We mochten aan de hand van foto’s van de paarden uitkiezen met welke paard we wilde werken. Ik koos voor Boy, een vriendelijk uitziende schimmel.
Er werd gevraagd wat onze ervaring met paarden was, en het bleek dat alle 8 aanwezigen wel iets met paarden hadden.
We gingen naar buiten om kennis te maken met de kudde. Er stonden 9 paarden in de grote zandbak die aansloot op een weiland. De paarden konden dus zelf kiezen of ze in de zandbak wilde zijn of in het weiland.

De kudde bestond uit 9 paarden waarvan Rosa de oudste merrie was. Rosa was al 30 jaar en werd niet meer ingezet voor het coachen, en genoot van haar pensioen.
De rest was tussen de 10 en 20 jaar en hadden allemaal hun eigen kwaliteiten. Doordat ze in een kudde leven en 24/7 buiten zijn heerste er een bepaalde serene rust in de kudde. Bijzonder om dit zo te voelen en mee te maken.

Er werd ons gevraagd een plekje in te nemen in de bak en de groep te gaan observeren zonder iets te zeggen. Na 15 minuten zouden we gaan bespreken wat ons was opgevallen, waarna we zelf allemaal een korte 1 op 1 sessie zouden beleven die begeleid zou worden door Inge, onze cursus leidster.
Het observeren in rust voelde voor mij hele erg vreemd aan. Een paard was voor mij een paard, niets meer en niets minder. Wat moest ik doen? Wat moest ik voelen? Wat moest ik denken? Ik voelde me, ook door de serene rust, heel erg ongemakkelijk.
Dit zag je ook direct terug in de kudde, want alle paarden kwamen nadat wij de bak waren in gegaan in beweging, en gingen ons onderzoeken. Alle deelnemers gingen ze af behalve mij lieten ze “links liggen”. Ik voelde me nog ongemakkelijker en op dat moment had ik het liefst op willen lossen…..

Later zou mij dit door Inge uitgelegd worden vanuit de ogen van de paarden.

Aan Inge haar reactie hoorde ik dat ook zij even van haar stuk gebracht was, en dit gedrag niet kende van haar oude merrie. We stonden even naast elkaar en Inge vroeg aan mij wat er met mij gebeurde en hoe het voor mij was om zo naast deze oude, wijze merrie te staan. Eigenlijk voelde het voor mij heel goed en ……vertrouwd. Maar waarom kwam Rosa nu ineens bij mij?
Toen Inge aan mij vroeg voor wie Rosa kon staan als metafoor, voelde ik de tranen in mij opkomen en brak ik totaal.
Mijn eigen moeder wil geen contact meer met mij vanaf het overlijden van mijn vader in 2000. Dat was ook het eerste wat in mij opkwam en waar ik erg emotioneel van werd. Ik dacht dat ik dit hoofdstuk had afgesloten…….niet dus.
Ik heb hier een kort gesprek met Inge over gehad (overigens ging dit buiten de groep om), en de hele tijd heeft Rosa heel vriendelijk naast mij gestaan.
Toen ik wat rustiger werd en meer bij mijn gevoel kwam (wat ik al die jaren zo keurig had weggestopt), kwam ook Boy in beweging die al de tijd in de hoek was blijven staan. Boy sloot aan en ging aan de andere kant naast mij staan. Wat een fantastisch gevoel was dat. Hier stond ik in een zandbak in Vught in mijn uppie zielig te zijn, kwetsbaar met 2 pony’s naast mij en een groep mensen
die ik helemaal niet kende.
Bij de nabespreking mocht ik zelf vertellen wat mij was overkomen. Eerst voelde dit helemaal niet zo prettig omdat ik mijn emoties en verdriet niet graag deel, en al helemaal niet met vreemde mensen.
Maar het was goed zo. Mijn mede cursisten waren ontroerd nadat ze het gebeuren in de bak hadden gezien en nu mijn verhaal hoorden.

Inge vertelde haar bevindingen en legde ons uit hoe wij het gedrag van de paarden kunnen vertalen naar het dagelijks leven. En dit is wat het coachen met paarden zo bijzonder maakt.
De paarden maak je niets wijs. Voor paarden zijn er maar 3 dingen belangrijk in hun leven: eten, veiligheid en vluchtmogelijkheden. Het moment dat wij het contact aan gaan met 1 paard of meerdere paarden en jij bent als mens niet “veilig” (lees: je gevoel komt niet overeen met dat wat je uitstraalt), dan sluiten de paarden niet aan. En dit is ook wat er gebeurde toen we met de groep de
zandbak in gingen en waarbij ik me behoorlijk verloren voelde en ik niet wist wat ik moest doen. Op dat moment was ik niet congruent en dat voelden de paarden, waardoor ze mij “links lieten liggen”.
Het was een bijzondere ervaring die mij altijd bij zal blijven. Daarom heb ik die dag ook besloten mij verder te gaan ontwikkelen als paardencoach.
Uiteraard heb ik bij thuiskomst direct een afspraak gemaakt met een paardencoach bij mij in de buurt om verder te gaan onderzoeken hoe ik sneller en beter bij mijn gevoel kan komen, en het stukje verleden wat ik dacht afgesloten te hebben, alsnog een plekje te kunnen geven met behulp van de paarden.