van afwijzing naar erkenning

Normaal laat ik me er niet zo over uit maar nu heb ik het gevoel het gewoon te moeten doen. Wat is er aan de hand in onze maatschappij. Nee ik wil geen prik, nee ik wil geen stok in mijn neus en nee ik wil ook geen code. Ben ik nu een ander persoon als 2 jaar geleden.......dacht het niet. Ik heb inderdaad mijn bedenkingen over alle machtsvertoon, en ik heb inderdaad mijn bedenkingen over alle spelletjes die er gespeeld lijken te worden om eigen hachje te redden

Er is op dit moment zoveel onvrede onder de mensen, wereldwijd. Je hoeft de tv maar aan te zetten, krant open te slaan of laptop aan te slingeren, overal is het verzet, en het verzet groeit met de dag. Ik vraag me werkelijk waar af hoelang het duurt tot er een burgeroorlog losbreekt, of nog erger dat er slachtoffers gaan vallen. Alleen omdat er teveel afwijzingen zijn, mensen worden tegen elkaar opgezet, er komt verdeeldheid en een tweedeling in de maatschappij is nel gemaakt!

Wat doet dit met een mens? Ik denk hele vreemde dingen, en dit maak ik zelf ook mee in mijn dagelijks leven. Komt het door DE prik dat mensen een korter lontje lijken te hebben, geen verdraagzaamheid meer kennen? Of komt het door de politiek die aan uitsluiting doet of afwijzing. 

Ik maakte dit zelf afgelopen week mee, een incident in een van Nederlandse grootste grootgrutters waar ik vanaf deze week niet meer welkom ben. Ik laat me er verder niet over uit, maar heb wel gezien wat macht met mensen kan doen als ze er niet mee om kunnen gaan, of als dit misbruikt wordt om streepjes of vinkjes te zetten. 

Jaren geleden zou ik me afgewezen voelen, niet gewaardeerd, niet gezien en......onheus bejegend. Nu is het de erkenning die ik mezelf geef dat ik doe wat ik acht dat goed is te doen. Ik waardeer mezelf en blijf eerlijk ten opzichte van mezelf. Ik doe geen concessies meer om de ander te pleasen. Ik blijf trouw aan mezelf. 

In mijn zoektocht naar erkenning voor mijn (gecertificeerde) praktijk liep ik tegen een muur van bureaucratie aan. Veel regeltjes, wetjes en ander geneuzel. 
Als kleine zelfstandige lijk je te "verzuipen" tussen alle grote zorginstellingen die hun diensten aan de man proberen te brengen. Pas als je een horde aan certificaten, keurmerken e.d op je naam hebt staan lijk je mee te tellen. 

Mijn praktijk is onderdeel van een kleinschalige melkveehouderij (www.melkveehouderij-weiden.nl)  met enkele nevenactiviteiten waaronder boerderij educatie en het opleiden van verschillende leerlingen. Als gecertificeerd paardencoach sta ik ingeschreven in het kwaliteitsregister van het VPCN (www.vpcn.nl) en ben ik sinds gisteren trotse bezitter van het locatie keurmerk van het VPCN. 

Uiteraard ben ik hier erg blij mee en hoop ik me op den duur te kunnen onderscheiden. Een stukje erkenning voor het harde werken van de laatste 2 jaar. 

Juist de kleinschaligheid van ons bedrijf maakt het dat we een perfecte leer/werk plek zijn voor jongeren die het nodig hebben structuur aan te gaan brengen in hun leven. Met de boer samen zorg dragen voor het vee en de natuur, je veilig voelen in een kleinschalige setting waarin alleen boer en boerin werken. Geen personeel, altijd dezelfde gezichten en altijd tijd voor een praatje. 

Ik weet dat er veel jongeren en jong volwassenen (vaak uitzichtloos) thuis op de bank zitten zonder baan en geen school. Die jongeren zijn bij ons van harte welkom. Nee wij hebben geen zorgachtergrond maar wel een groot hart, een bak aan ervaring en een prachtig bedrijf. Voeg daar mijn praktijk aan toe en je hebt een concept waar niemand aan kan tippen!