Minder zelfvertrouwen hebben, jezelf wegcijferen, een laag zelfbeeld hebben.....we kennen het allemaal wel.
Ik wel in elk geval.
Als klein meisje was ik nooit goed genoeg. Ik kan me niet veel herinneren van mijn jeugd maar dat ik altijd anders moest doen of zijn, en dat ik nooit goed genoeg was dat staat als een paal boven water.
Mijn zelfvertrouwen heeft hier al een behoorlijk knauw gekregen. Daarnaast leerde ik ook nog eens niet zo heel gemakkelijk, was ik als kind al een dikkertje waar ik veel mee
mee gepest werd. Mijn basis was dus gelegd om ook later als puber, jonge vrouw, en volwassene een laag zelfbeeld te hebben ontwikkeld, weinig zelfvertrouwen en ik deed altijd erg mijn best een ander te pleasen. Op deze manier overleefde ik de grote, boze buitenwereld.
Als ze mij maar leuk, gezellig en goed vonden, dan was het prima en hoefde ik niet naar mezelf te kijken.
Mijn zelfvertrouwen groeide (dacht ik) toen ik met mijn pony Katja vrij succesvol was op landelijk niveau met dressuur en springen. Ik was "iets" en ik "betekende" iets. Ik had een (over)winnaarservaring nodig om mezelf goed te voelen. En dat deed ik met mijn pony helaas, en later werd het Ehgor mijn paard waar ik ook de hippische opleiding aan het NHB in Deurne mee deed. Een goed paard waar ik wederom succesvol mee was op landelijk niveau. Ik werd gezien en mijn zelfvertrouwen groeide (dacht ik).
Door de jaren heen ben ik verstandiger geworden, wijzer en heb ik inderdaad zelfvertrouwen ontwikkeld. Helaas was dit geen gemakkelijk proces.
Een proces van jaren waar ik mezelf dikwijls vies gestoten heb aan de spreekwoordelijke steen, en op veel manieren de deksel vies op mijn neus gehad.
Nee ik durf best te zeggen dat ik werkelijk door schade en schande wijs ben geworden. Veel lessen heb ik moeten leren.
En dat zelfvertrouwen word zo nu en dan behoorlijk op de proef gesteld.
Als je denkt dat je op een punt in je leven terecht bent gekomen, dat je jezelf door de vele (harde) lessen hebt geaccepteerd zoals je bent, dat het niet meer zo belangrijk is wat een ander van je denkt, dat je een ander niet meer altijd hoeft te pleasen om jezelf goed te voelen, of om meer zelfvertrouwen te krijgen, als je alles op de rit denkt te hebben, leuke partner, fijne woonplek, goede baan, gewoon alles onder controle zoals het voor jou goed is. En dan plots van de ene op de andere dag breekt de hel los, en gebeurt er iets in je normaal zo rustig doorkabbelend, rustig leventje waar je wel niet zo van van slag kunt zijn, je wereld stort in, en je zelfvertrouwen krijgt wel niet zo'n gigantische optater dat je eigenlijk denkt dat je weer helemaal terug bij af bent.
De gebeurtenis is zo heftig dat alle alarmbellen in je lijf af gaan en je per direct in oude patronen vervalt. Want die oude patronen die ken je en waren veilig voor je!
En dan kun je twee dingen doen; 1) je blijft bij het oude en vertrouwde, en gaat stil in een hoekje zitten te kniezen OF 2) je kijkt het in de ogen en zegt tegen jezelf "kom op, benen er onder houden, en doorrrrrrr", ik mag even verdrietig zijn, ik mag me even afzonderen, ik mag mezelf even vreselijk zielig voelen en vinden, maar we gaan wel door.
Helaas is het mij overkomen 3 jaar geleden. Ook ik dacht alles eindelijk eens alles op de rit te hebben na een half leven zoekende te zijn naar mijn ware IK, en dan toch gebeurd er iets waar je zo van slag kunt zijn, je zo door en door diep gekwetst bent of wordt en dat je leven
gewoon stil staat. Je kunt even niet meer verder, en voor je het weet zit je in je oude modus; namelijk de overleving modus.
Je hebt een keuze te maken; of je blijft hangen in oud zeer of je zoekt hulp bij die mensen die je vertrouwt. Maar dat hulp zoeken is voor veel mensen nogal een dingetje. Inclusief mijzelf!
Mijn zelfvertrouwen heeft een bijzondere grote knauw gekregen. Maar met hulp en de juiste mensen om mij heen heb ik mezelf erdoor gekregen. Ik heb gevochten voor wat ik waard was, en dat doe ik nog elke dag!
Maar elke dag wordt voor mij een beetje beter. Ik krijg weer plezier en energie in de dingen die ik zo gaaf vind om te doen.
Voor mezelf ben ik er nog lang niet en heb nog wel het e.e.a. uit te zoeken, maar ik ben op de juiste weg en mijn zelfvertrouwen begint weer te groeien. Gewoon omdat ik het mijzelf ook zo gun.
En dit gun ik jou ook! Een (liefdevol) leven zonder al teveel obstakels, vol met zelfvertrouwen en zelfliefde. En zeker zonder al teveel escapes die ik beschrijf in mijn vorige blog over Dr Jurriaan: https://www.deweidenpaardencoaching.nl/blog-van-monique/1602502_in-de-wachtkamer-van-je-eigen-leven
En als je het niet alleen kunt; zoek dan hulp! Just f.......do it!!
Want, ik ben (en JIJ ook) het waard, dubbel en dwars. En voor degene die mijn kwaliteiten niet naar waarde kunnen inschatten, is het wellicht een gemiste kans. Ze weten niet wat ze missen! Maar heb in elk geval vertrouwen in jezelf!
Ik kan je helpen een leven te gaan leven zonder al teveel belemmerende overtuigingen. Samen gaan we een reis maken waarin we jou centraal zetten.
Want....het leven is nog steeds geen generale repetitie! Je hebt er maar 1.
Mijn vraag aan jou is dus: "wanneer ga jij jouw mooiste leven leven"?
@Monique
Reactie plaatsen
Reacties
Nou Monique, hier is geen woord frans aan. Lang niet iedereen kan zijn of haar levensreis zo duidelijk op (digitaal) papier verwoorden, dit terwijl het zo helpend kan zijn om de verhalen te lezen. Dus: dank hiervoor!