Bijna een week verder, vele huilbuien verder, een ontmoeting met de fokster met veel herinneringen ophalen en veel lieve berichten verder van mensen die je willen steunen in het verdriet om het zo plotseling overlijden van mijn krachtige en sterke merrie Dixie.
Het besef komt nu pas, het gemis......elke vezel in je lijf weet dat je de juiste beslissing hebt genomen (verstandelijk), alles gaat op de automatische piloot, een achtbaan.
Dixie de merrie die in 2012 op mijn pad kwam via een bevriend liefhebber van de Australian Cattledog.
Het waren geen gemakkelijke jaren in het begin. Hier schreef ik al over op onze site.
Ze heeft me 2 geweldige zonen gegeven Sem en Noa.
Dixie was geen knuffelpony, wel een pony met een gouden karakter, een allrounder.
Nu ze er niet meer is, komt ook bij mij het besef van de lessen die ze mij geleerd heeft in 10 jaar tijd. Ik zal ze koesteren.
Ze heeft me geleerd verwachtingen los te laten. Je kunt alles nog zo mooi bedenken en regiseren.......bij Dixie liep het net altijd even anders. En daar kon je je druk of boos om maken, dit had geen zin want dan gooide ze haar achterwerk nog verder tegen de krib. Accepteer iets zoals het is en leef je mooiste leven, op JOUW manier.
En dit zijn een van de wijze lessen die ze mij geleerd heeft.
Een andere wijze les is dat status niet belangrijk is. Of je nu een dure KWPNer bent met 10 dekens op en met goud behangen of een "normaal" karrepeerd (zoals ik haar altijd noemde)....doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Leef in het hier en nu.
Ben en blijf eerlijk tegenover jezelf. Dit is ook de boodschap wat ze al zoveel mensen heeft meegegeven. Want in de sessies was ze altijd heel erg duidelijk.....als jij niet eerlijk bent, dan ben ik dat ook niet en hoef je van mij niets te verwachten.
Haar sterke persoonlijkheid heeft ze tot op het laatst vastgehouden. Het was een bikkel voor zichzelf, dit bleek ook wel nadat er uitkwam dat ze een behoorlijk gezwel in haar buik had waar ze bijna niets van heeft laten merken.
Ondanks dat ik zeg dat ze er nog lang niet aan toe was om over de rainbow bridge te gaan, ben ik dankbaar dat ik haar 10 jaar in mijn bezit heb mogen hebben, en dat ik ingezien heb welke lessen ze mij geleerd heeft. Deze strijd kon ze niet winnen, en dan weet je dat je moet loslaten. En dit heb je niet in de hand en kun je niet regiseren......
En loslaten doe je in dit geval in het belang van het dier. Ik kan vanuit mijn verstandelijk vermogen wel zeggen dat ze er nog lang niet aan toe was......het heeft zo moeten zijn.
En laat loslaten nu echt niet mijn thema zijn! Loslaten is accepteren zoals het is, loslaten is ook houden van, loslaten van wat dan ook, je hebt het vaak niet zelf in de hand.
Ik ben ontzettend blij dat ik dit prachtige spandoek nog heb laten maken begin van dit jaar. Het spandoek wat nu aan de schuur hangt waardoor ik met mijn praktijk nog zichtbaarder ben.
Op deze manier blijft ze voor altijd bij mij, als mijn handelsmerk.
Ik hoop dat ik nog veel meer kwetsbare mensen mag gaan helpen in hun eigen proces met misschien wel dezelfde thema's waar ik zelf mee loop.
Dixie zal altijd met mij meekijken. Dat weet ik zeker, ook al is het via Sem die nu verder moet zonder zijn moeder.
Het is bijzonder om mee te maken hoe de pony's er elk op hun eigen manier mee omgaan.
Ze wordt gemist maar er is ook berusting in de groep. Het zal tijd nodig hebben voor er weer een nieuwe dynamiek in de groep is.
Run free Dixie
Till we meet again
Reactie plaatsen
Reacties